"We voelen ons hier goed": de producent van de historische serie Apocalypse vertelt over zijn nieuwe leven in de Var

We troffen hem vroeg in de ochtend aan in Toulon, op de Place Puget, met een kopje koffie bij de fontein van de Drie Dolfijnen, "waar ik dol op ben" . Op zijn verjaardag. Louis Vaudeville woont sinds 2020 met zijn vrouw Marina op de hoogten van Ollioules en is de gelukkigste man ter wereld in zijn geadopteerde Var.

De producent van de uitstekende Apocalypse-serie, die een revolutie teweegbracht in de historische documentairefilm, voltooide vorig jaar zijn 45e en laatste aflevering. Hij is nu actief lid van de Académie du Var en zet zich ook in als vrijwilliger voor de vereniging Solidarité Toulon.

En geniet van zijn grote samengestelde gezin, zijn drie kinderen, de vier van zijn vrouw, en vier kleinkinderen onder de twee jaar. Ontmoet een gepassioneerde man.

Je hebt het land in je kindertijd gezien...

Ik ben geboren in de Vendée, maar mijn vader werkte in de prefectuur, dus we verhuisden om de twee jaar. Een van de periodes die me heeft getekend, is die waarin hij stafchef was van de prefect van Marseille, met name toen de Malpassetdam instortte (in Fréjus, in 1959). Of Réunion, waar ik mijn baccalaureaat haalde en waar ik in mei 1968 woonde. We speelden volleybal op het strand met de politie, terwijl ze in Parijs met straatstenen naar elkaar gooiden.

Daarna ging je weer naar het vasteland om te studeren?

Ja, ik zat op de kostschool van Sainte-Geneviève om bedrijfskunde te studeren. Daarna ging ik naar de HEC. En ik begon mijn professionele leven in de regio Parijs.

Als filmproducent?

Ik werkte eerst in de uitgeverij en communicatie. Bij de Hachette-groep, als bestuurder van Télé Monte Carlo... Ik richtte mijn bedrijf op in de uitgeverssector, maar daarna wilde ik iets anders.

Wat?

Ik hield echt van documentaires, maar ik wist er niets van. Toen ontmoette ik Isabelle Clarke en Daniel Costelle, twee geweldige schrijvers en regisseurs van historische films.

Dus zo begon het gekke avontuur van Apocalypse?

We maakten eerst een eerste film. En in 2009, ter gelegenheid van de 70e verjaardag van het begin van de Tweede Wereldoorlog, stelden we dit historische kleurendocumentaireproject voor aan France Télévisions. Patrick de Carolis en Patrice Duhamel, de bazen van de zender, gaven ons een opdracht van zes uur.

Dit kleurproces was een revolutie...

We wilden geen zoveelste zwart-wit oorlogsfilm. De toevoeging van de stem van acteur Mathieu Kassovitz voor de vertelling en de aanzienlijke inspanningen voor het geluid droegen bij aan de verjonging van het publiek. Hoewel er destijds nogal wat controverse ontstond tussen degenen die zeiden: "Heiligschennis, we mogen niet aan historische beelden komen!" en de anderen.

En toen, eindelijk, was het een groot succes?

Het werkte heel goed, ja, met pieken van negen miljoen kijkers. Daarna namen we de ene na de andere bestelling aan. En nu zitten we op 45 afleveringen. De laatste twee (Apocalypse, The Landings) kwamen vorig jaar uit.

Zijn er nog andere projecten in de pijplijn, of heb je al rondgekeken?

We hebben niet alles verslagen, maar France TV besloot iets anders te doen.

En hoe besliste een succesvolle producent, die zijn hele carrière in Parijs heeft doorgebracht, om in het kleine Provençaalse dorpje Ollioules te gaan wonen?

We hebben door Frankrijk gereisd! Ik had een huis op Île de Ré, maar ik zag mezelf er absoluut niet wonen. Vanaf november is alles gesloten, is er niets te doen. Dus zijn we de Atlantische Oceaan afgevaren, en daarna de Middellandse Zee... En na veel gezien te hebben, wisten we zeker dat we in Ollioules wilden wonen. We waren dol op het dorp en de omgeving, vooral de nabijheid van Toulon. Dus kochten we er in 2010 een huis met het idee om er ooit te gaan wonen. Sinds 2020 wonen we er minstens acht maanden per jaar, en het leven is er prachtig!

Herkent u zich op cultureel gebied in die omgeving?

Er is een cultureel leven dat je echt frustratie laat vermijden. Ik ben bijvoorbeeld dol op cinema, en ik heb Le Royal ontdekt, waar alle films worden vertoond die ik wil zien. Eerlijk gezegd, voor mensen die toneelstukken en films willen ontdekken, is dit precies wat ze nodig hebben.

Bent u op lokaal niveau betrokken?

Mijn vrouw en ik zijn lid van de vereniging Solidarité Défense, die militairen helpt tijdens overzeese operaties, maar ook mensen met lichamelijke verwondingen en, in Toulon, vooral met geestelijke verwondingen. Ik ben diep geraakt door deze ervaringen. We doen dit samen met het Sainte-Anne-ziekenhuis, dat een uitstekende psychiatrische dienst heeft. Met toestemming van de mensen bezoeken we hen, begeleiden we hen en ondersteunen we hen zo goed mogelijk.

Ben jij ook lid geworden van de Var Academy?

Ja. Het motto is "Sparsa Colligo". Dat betekent "samenbrengen wat verspreid is". We delen kennis, in zekere zin. We behandelen een breed scala aan onderwerpen, op alle gebieden; het is fascinerend. En we organiseren een of twee keer per maand gratis en voor iedereen toegankelijke conferenties, in Chalucet of in de Mozarthal. We streven naar een VAR-gerichte aanpak.

Mis je Parijs niet?

Ik heb er mijn hele professionele leven doorgebracht, ik was dol op Parijs en ik ga er graag af en toe drie dagen naartoe. Maar niet meer.